Spotkanie 1. - Jesteśmy Oazą!

Cel Spotkania

Pokierować ludzi do spojrzenia na tą grupę, te rekolekcje, swoją wspólnotę parafialną jak na dar.

Analogia: gdy dowiadujemy się, że otrzymaliśmy jakiś prezent to się po prostu nim cieszymy i chcemy zobaczyć czym on jest (czy książka czy film itp.). Nie oglądamy go jeszcze szczegółowo! Chcemy znać jego nazwę.

Modlitwa

Dostosowana do możliwości grupy.

„Największe wartości” w których teraz mamy udział

(Animator przygotowuje dużą kartkę.)

  • Wymieńmy (i zapiszmy) wartości/rzeczy które sprawiają, że ten czas rekolekcji jest niezwykły.

Prawdopodobne odpowiedzi: Pismo Św., Kościół, Msza, Krzyż, Duch Św. itd. Prawdopodobnie nikt nie napisze „my sami” lub „wspólnota”.

Należy zwrócić uwagę na wyjątkowość faktu, że się spotykamy.

Niewątpliwie zdecydowana większość tego, co dziś między ludźmi nazywa się rozmową, należałoby trafniej, w dokładnym sensie tego słowa, określić jako gadanina. Na ogół ludzie nie mówią naprawdę do siebie; każdy, chociaż zwrócony do drugiego, mówi w rzeczywistości do fikcyjnej instancji, której istnienie wyczerpuje się w wysłuchaniu go.

—Marin Buber

Zapytajmy:

  • Ile mamy doświadczeń takiego prawdziwego spotkania się z człowiekiem?

Można poddać „krytycznemu spojrzeniu” nasze kontakty – na ile w nich jest otwarcia się na siebie. Jedną z podstawowych rzeczy która w Oazie pociąga (mniej lub bardziej świadomie) jest to, że tutaj się naprawdę rozmawia, a nie dyskutuje zza baszt swojego JA.

  • Czy jako „weterani” Oazowi patrzymy w ogóle z wdzięcznością na wspólnotę?

  • Czy doceniamy to coś naprawdę niezwykłego, że drugi człowiek chce ze mną rozmawiać o czymś więcej niż cenach nowych abonamentów telefonów komórkowych?

Co już zawdzięczamy wspólnocie

Jeżeli coś otrzymujemy to źle byłoby nawet tego nie zauważać – wtedy nie dajemy sobie szans na bycie wdzięcznym za dar.

  • Wypisujemy na kartce (animator musi rozeznać czy na jednej wspólnej, czy prywatnej) rzeczy/wydarzenia które nie miałyby, według nas, miejsca w naszym życiu gdyby nie wspólnota.

Zastosowanie:
Jutrzejsza Msza Św. może być doskonałą okazją, aby stała się dziękczynieniem za to ubogacenie waszego życia

„Dotknięcie” wartości wspólnoty

(jest to zasadnicza cześć spotkania na którą powinien być położony największy akcent)

Wspólnota jest dużo większą wartością niż plan rekolekcji/ ten konspekt. To my sami sobie najwięcej możemy dać. Chcielibyśmy teraz to sobie „udowodnić”.

Od tej pory spotkanie nie będzie nawet merytorycznie prowadzone przez animatora. Bez sensu jest Oaza jeżeli słów nie wypowiadamy dla zbudowania drugich. Przede wszystkim, na samym początku, w tym pierwszym dniu chcemy sobie to uświadomić.

  • Każdy niech zapisze jedno pytanie które chce zadać całej grupie (włącznie z sobą). Nie jest to łatwe zadanie – musimy rozeznać o co zapytać, abyśmy dzięki niemu wszyscy wyszli z tego spotkania bogatsi (co nie oznacza że musi to być zakręcone pytanie filozoficzne!)

  • Następnie będziemy odpowiadać sobie na te pytania. Jednak, aby nie „rozcieńczać” tego spotkania umówmy się, że staramy się odpowiedzieć w 4 zdaniach! One na pewno wystarczą, aby na chwałę Boga zbudować bliźniego jeżeli się tylko o to postaramy.

Podsumowanie

Bez cienia ironii:

Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę. Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień

—Hbr 10,23-25

„Bez” konspektu potrafiliśmy siebie głęboko ubogacić. Wspólnota to olbrzymia wartość jeżeli podchodzimy do niej świadomie (odpowiadamy „dla drugiego” a nie po to aby chwalić się przed drugim). Jest to też rzecz trudna – bo zależy od nas samych….

I to właśnie dlatego z radością wołamy „Jesteśmy Oazą!”.

Zastosowania

Jedno już było – intencja jutrzejszej Mszy. Być może warto jeszcze coś dodać.